Prije 28 godina, 14.12.1995. godine u Parizu potpisan je Dejtonski mirovni sporazum, jedini mirovni sporazum u povijesti internacionalnog prava koji pokazuje da se nasilno agresivno osvajanje teritorija isplati, da se tako pokorene teritorije legalizuju i legitimiraju i da se genocid isplati. I ako je Dejtonskim mirovnim sporazumom zaustavljen rat, i ako je u međunarodnom pravu priznato nacionalno ime Bošnjak i ime bosanskog jezika, dejtonskim ustavom je država Bosna i Hercegovina izgublila svoj potpuni suverenitet, svoje potpuno jedinstveno državno i društveno funkcionisanje, a njeni građani i narodi su izgubili slobodu posjedovanja jedinstvene države. Bez jedinstvene bosanskohercegovačke države, njeni građani i narodi ne mogu očuvati i jačati bosanskohercegovačku tradiciju, historiju, kulturu. I na kraju dejtonskim ustavom su najviše na gubitku Bošnjaci, koji nemaju rezervnu domovinu i koji svoju duhovnu, tradicijsku, narodnu, historijsku, jezičku i kulturnu bitnost i bitisanost jedino mogu ostvariti u jedinstvenoj bosanskohercegovačkoj državi.
Prema članu 53. Bečke konvencije koji kaže da su svi ugovori koji su suprotni imperativnoj normi međunarodnog prava (ius cogens) ništavi. Ius cogens norma na prvom mjestu zabranjuje genocid te samim tim nakon presude Internacionalnog suda pravde u Hagu od 26. februara 2007. godine da je u i oko Srebrenice izvršen genocid od strane Vojske entiteta Republike srpske stvoren je pravni osnov ništavosti Dejtonskog sporazuma koji samo zahtijeva potvrdu od suda u Hagu.
S obzirom da se bez zahtjeva institucija Bosne i Hercegovine ne može pokrenuti proces poništenja Dejtonskog sporazuma trenutno jedini mehanizam je da se Generalnoj skupštini UN proslijedi zahtjev bilo koje zemlje članice UN da se ide na Internacionalni sud pravde u Hagu za dobijanje Savjetodavnog mišljenja da li je postojanje entiteta Republika srpska protivno međunarodnom pravu.
Institut za istraživanje genocida Kanada
